Τα τελευταία 16 χρόνια η Εύα ήταν πάντοτε εκεί όταν την ‘χρειαστήκαμε’. Στην πίστα ενός club της παραλιακής ή της Μυκόνου να χορεύει, στο εξώφυλλο κάθε αντρικού περιοδικού που έχει ποτέ κυκλοφορήσει, ακόμη και σε τηλεοπτικές σειρές ή θεατρικές σκηνές. Πάντοτε χαμογελαστή, πάντοτε πρόθυμή, συχνά πυκνά γυμνή. Όχι όμως πια. Εκείνη ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε και άφησε πίσω της το ένδοξο παρελθόν της. Το ίδιο που πρέπει να κάνουμε και εμείς.
Ο χαρακτηρισμός που της ταιριάζει καλύτερα είναι club kid. Γιατί έτσι ξεκίνησε την γυμνή πορεία της στο δημόσιο βίο ήδη από την ηλικία των 16, όταν την είδαν να κάνει μπάνιο σε μια παραλία στο Ξυλόκαστρο, την σήκωσαν στα χέρια και την ανακηρύξαν Μις Πελοπόννησος.
Και αυτό παρέμεινε πάντα μέσα της, ανεξάρτητα του επαγγέλματος που διάλεγε να κάνει κάθε φορά (μοντέλο, ηθοποιός, dj).
‘Μικρή ήμουν φουλ αγοροκόριτσο. Είχα αντρικό μαλλί, έκανα παρέα με αγόρια, πλακωνόμουν στις πλατείες και τα πάρκα. Οι υπόλοιπες κοπέλες δεν με έκαναν παρέα’
Επίσης, κάτι γνωστό σε όσους την έχουν γνωρίσει επαγγελματικά ή προσωπικά, η Εύα είχε πάντοτε αυτή την θετική διάθεση του ανθρώπου που έχει αγγίξει την νιρβάνα χορεύοντας όλο το βράδυ κάτω από τα αστέρια.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως η Λάσκαρη ήταν, είναι και παραμένει ένα καλό παιδί. Μια γυναίκα για την οποία ποτέ κανείς στην πιάτσα δεν έχει ξεστομίσει κακό λόγο.
Κάτι που μόνο συνηθισμένο δεν το λες.
΄Μου έχουν πει πολλές φορές ότι ο κώλος μου θυμίζει βραζιλιάνικο και ότι συγκρίνεται με αυτόν της Μπιγονσέ. Λατρεύει να χορεύει λάτιν, να ντύνεται με καυτά σορτσάκια και να βγαίνει βόλτα στη Μύκονο.Και του αρέσει να τον πονάνε, αλλά μόνο όταν κάνει στεπ΄
Δεν έχει το πακέτο, αλλά τρως άνετα πακέτο μαζί της
Δυο πράγματα είναι προφανή από την πρώτη φορά που την γνωρίζεις. Ότι είναι μια γυναίκα με την οποία η φύση στάθηκε ξεδιάντροπα γενναιόδωρη (βλέπε combo στήθος-γλουτοί).
Και μάλιστα σε ένα ‘οικόπεδο’ που έχει από την μια ως την άλλη άκρη έκταση 183 εκατοστά.
Επίσης, ότι σε καμία περίπτωση δεν διαθέτει το πακέτο για να κάνει καριέρα κανονικού μοντέλου πασαρέλας σε Ελλάδα ή εξωτερικό.
‘Το πόσο καλό θα είναι το σεξ μαζί μου εξαρτάται από τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου. Μπορεί να είναι και καλή εμπειρία μπορεί να είναι και κακή εμπειρία. Εμπειρία πάντως είναι σίγουρα’
Η Λάσκαρη είναι απλά πολύ γυναίκα για να χωρέσει στα καχεκτικά ρούχα του εκάστοτε σχεδιαστή.
Ειδικά όταν ξέρει ότι το μόνο που χρειάζεται για να κερδίσει την αγάπη του αντρικού κοινού είναι να τα βγάλει.
Όπως έκανε διαδοχικά σε δεκάδες περιοδικά, την σκηνή του θεάτρου για χάρη του Χαμάμ Γυναικών.
Και όπως δεν έκανε στα πλαίσια του ρόλου της στο Βασιλιάδες, την καθημερινή σειρά που έδειξε ότι το κορίτσι σοβαρεύεται.
Γιατί αυτό που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι η Εύα, μέσα της, είναι πολύ αντράκι. Και επειδή από εμπειρίες μια χαρά έχει χορτάσει, είναι σχεδόν δεδομένο ότι ο γάμος της θα στεριώσει χρόνια.
‘Το στήθος μου είναι πέρα για πέρα αληθινό.Και να φανταστείς πως από τα 14 μου είναι ίδιο. Όπως το βλέπεις τώρα. Αντιπαθεί την κλεισούρα και του αρέσει όταν οι άντρες το μεταχειρίζονται με αγάπη. Σιχαίνεται όταν κάποιος προσπαθεί να του ζουμπήξει άγαρμπα΄
Γιατί σε αφορά ο γάμος της Εύας
Ο λόγος που ο γάμος της Λάσκαρη αφορά εμένα, εσένα, όλους μας είναι επειδή –σε δεύτερη ανάγνωση- η Εύα αποτελεί προσωποποίηση της καλύτερης εκδοχής μιας εποχής που πάει και πέρασε.
Κάπου εκεί δηλαδή στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας και στις αρχές αυτής που ζούμε.
Τότε που είχαμε το χρόνο και την διάθεση να γνωρίσουμε και να αποθεώσουμε τις εντυπωσιακές γυναίκες που πέρναγαν από το οπτικό μας πεδίο.
Τότε που μας ενδιέφερε να την ακούσουμε να μας λέει μέσα από την συνέντευξή της ποιο είδος άντρα της αρέσει και τι πρέπει να κάνουμε, να πούμε ή να φορέσουμε για να έχουμε την ελπίδα ότι θα γυρίσει να μας κοιτάξει.
‘Το πρόσωπο μου είναι σαν το τζίνι. Ικανό να κάνει το όνειρο κάθε άντρα πραγματικότητα. Μπορεί να γίνει τόσο αθώο όσο αυτό ενός 10χρονου κοριτσιού που παίζει με τις κούκλες του και τόσο σέξι όσο η εικόνα μου όταν βγαίνω από τη θάλασσα με σταγόνες να κυλούν πάνω μου΄
Με άλλα λόγια, την εποχή που είχαμε τα μυαλά πάνω από το κεφάλι μας.
Και μην μου πείτε ότι δεν θα σκοτώνατε για μια δόση τέτοιας συλλογικής ανεμελιάς ξανά.
Όταν δηλαδή ο λογαριασμός και ο ξενοδόχος βρίσκονταν στην άλλη άκρη ενός απέραντου ωκεανού αισιοδοξίας.
oneman.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου